جهان پر از راز و رمزهای مختلفی است که بشر هنوز به آن ها دست نیافته است. میل به شناخت ناشناخته ها انسان را وادار می کند تا به مناطقی که به آن ها دسترسی ندارد نظر اندازد و از طریق تجاربی که تا کنون به دست آورده است حدس و گمان هایی درباره آن ها ارائه کند.
خیال و علم؛ گرچه در نگاه اول این دو از هم جدا هستند اما مانند دو بال پرنده در طول تاریخ توانسته اند انسان را تا جایگاهی که اکنون در آن قرار دارد به پیش ببرند و به پیش خواهند برد. گاهی اوقات علم در مقابل خیال سرکشی کرده و بعضی مواقع این خیال بوده است که بر علم چیره گشته. اما شکوفایی هر دو زمانی اتفاق افتاده است که در کنار یکدیگر بودند و با هم حرکت کرده اند.
------------------------------
منظومه شمسی نسبتا دور از مرکز کهکشان قرار دارد.محل استقرار آن 23 تا 26 هزار سال نوری از کنار آن است.ما در خانواده ستاره ای یا شهر ستارگان خود حاشیه نشین میباشیم. سرعت گردش منظومه شمسی به دور مرکز کهکشان 250 کیلومتر در ثانیه است. یکی از مزایای این محل استقرار، این است که منجمین ما با یک نگاه همه چیز را مشاهده میکنند. به همین دلیل عکس برداری از کهکشان مقدور شده است.درست مثل اینکه کسی در آخرین واگن یک قطار بنشیندو هنگامی که ترن از پیچی عبور میکند از آن عکس بگیرد.در نتیجه در بخش مرپی عالم بایستی یکصد میلیون سیاره وجود داشته باشدو چنانکه آلپاتف میگوید احتمال زیادی هست که پاره ای از این سیارات در مرحله تکامل کنونی زمین ما باشند پس میتوان گمان برد در روی این سیارات نیز حیاتی کم و بیش نظیر آنچه ما داریم هستی یافته باشد!!! با این مقدمه آیا نمیتوان در میان صدها میلیون سیاره یکی را یافت که در آن موجوداتی بزیند که از لحاظ دانش و فن در سطحی بالاتر از زمین باشند؟ اگر چنین چیزی هست پس چرا تاکنون با ما تماس برقرار نکرده اند؟ مگر خود ما اخیرا دست به کشف دنیاهای تازه نزده ایم؟ چطور ممکن است که تا کنون از تمدنهای پیشرفته ماورا زمین هیچ اطلاعی در دست نداریم؟ بله همه اینها بخاطر فاصله های بسیار زیاد است.ما از بخش متراکم کهکشان خود بسیار دوریم همانجایی که ممکن است موجوداتی بسیار کاملتر از ما در سیارات بوده باشند و خیلی پیش ا ز ما دست به کشف فضا زده باشند اما بعد مسافت ما را از زیارت آنها محروم کرده است.